Ξεκινώντας από την αρχαιότητα της Ελληνο-Ρωμαϊκής κουλτούρας γνωρίζουμε με βάση τοιχογραφίες και αρχαιοελληνικές υδρίες (αγγεία της αρχαιοελληνικής κεραμικής) πως οι γυναίκες φορούσαν κάτι σαν το σημερινό μπικίνι δύο κομμάτια ύφασμα που κάλυπταν την περιοχή του στήθους και τη περιοχή των γοφών για να αθλούνται. Δεν υπάρχουν βέβαια αποδείξεις πως το χρησιμοποιούσαν και για να κολυμπούν.Όλες οι κλασσικές αναπαραστάσεις κολυμβητών τους δείχνουν γυμνούς.Σε διάφορες πολιτιστικές παραδόσεις κάποιος μπορούσε να κολυμπά, αν όχι γυμνός, φορώντας κάποια έκδοση κατάλληλου υλικού για ρούχα ή εσώρουχα το οποίο φοριόταν συνήθως στη ξηρά.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα δεν υπήρχε νόμος που να απαγορεύει το να κολυμπά κάποιος γυμνός, έτσι κάθε πόλη ήταν ελεύθερη να δημιουργεί του δικούς της νόμους, για αυτό το λόγο σε κάποιες περιοχές οι άνδρες είχαν την επιλογή είτε να κολυμπούν γυμνοί είτε να φορούν το εσώρουχο τους.Γενικά στην Αγγλία ο νόμος απαγόρευσης της γυμνής κολύμβησης δημιουργήθηκε το 1860, τότε ήταν που εμφανίστηκαν τα σώβρακα και τα σλιπάκια ως εσώρουχα για τους άνδρες τα οποία χρησιμοποιούνταν και ως μαγιό.Πολλοί ήταν εκείνοι που διαμαρτύρονταν για το νόμο αυτό αφού ήθελαν να συνεχίσουν να κολυμπούν γυμνοί.Παρ΄όλα αυτά ο νόμος δεν καταργήθηκε. Έτσι με βάση τις καταγραφές που έκανε ο Francis Kilvert, (Άγγλος κληρικός που έγινε γνωστός για τα ημερολόγια που έγραφε αντικατοπτρίζοντας την αγροτική ζωή του 1870, τα οποία δημοσιεύθηκαν 50 χρόνια μετά το θάνατό του), γνωρίζουμε πως το 1870 εμφανίζονται επίσημα τα πρώτα μαγιό των ανδρών και περιγράφονται από τον ίδιο ως ένα πολύ κοντό σώβρακο με κόκκινες και λευκές ρίγες.
Όσον αφορά τις γυναίκες μέχρι το 1670 φαίνεται πως ήταν κανόνας να κολυμπούν γυμνές στα λουτρά και μετά από κάποια χρόνια άρχισαν και εκείνες να φοράν μαγιό.Το 1687 η Celia Fiennes περιέγραψε λεπτομερώς το κοινό γυναικείο μαγιό το οποίο ήταν ένδυμα κατασκευασμένο από κίτρινο εξαίρετο σκληρό καμβά , με μακριά μανίκια σαν ράσο.Είναι έτσι φτιαγμένο ώστε όταν βρέχεται να μην παίρνει τη μορφή της γυναικείας σιλουέτας.
Το 19ο αιώνα φορούσαν ολόσωμο μαγιό, όχι με την μορφή που το γνωρίζουμε σήμερα, αλλά μία στολή η οποία κάλυπτε το σώμα από τους ώμους μέχρι τον αστράγαλο, αφήνοντας ακάλυπτα μόνο τα χέρια.
Το 1906 τα γυναικεία μαγιό είχαν τη μορφή μπλούζας που άφηνε ακάλυπτα τα χέρια μαζί με σορτσάκι που έφτανε μέχρι το γόνατο.
Το 1930 τα μαγιό γίνονται πιο στενά αναδεικνύωντας περισσότερο τη γυναικεία σιλουέτα συνεχίζουν όμως να είναι ολόσωμα.
Το 1940 τα μαγιό γίνονται όλο και πιο αποκαλυπτικά πάντα όμως ολόσωμα.
Το 1946 η ιστορία του μαγιό αρχίζει να έρχεται στα σημερινά δεδομένα, ο Louis Réard πρωτοπορεί παρουσιάζοντας το μπικίνι, όμως απέσπασε αρνητικές κριτικές με αποτέλεσμα να μη δέχεται κανένα μοντέλο να το φορέσει.
Το 1950 αυτή η αρνητική στάση είχε αλλάξει, αφού τα γυναικεία μαγιό τόνιζαν τη σέξι πλευρά της γυναίκας με κύριες εκπροσώπους τις Μέριλιν Μονρόε και Μπέτι Πέιτζ.
Το 1980 εμφανίστηκαν τα μπικίνι με το ψηλό κόψιμο στους γοφούς και τα ολόσωμα μαγιό με τα εκκεντρικά σχέδια.
Από το 1990 τα μαγιό αρχίζουν να γίνονται όλο και πιο αποκαλυπτικά και φτάνουν μέχρι και το σημείο οι γυναίκες να εμφανίζονται γυμνές στη παραλία.
Τελικά η ιστορία επαναλαμβάνεται.